Czeka mnie spotkanie z kimś, kogo znam i jednocześnie nie znam, czuję się tak, jakbym go znała wiele lat ale… w innym wymiarze. Rozmawiamy telefonicznie, wymieniamy maile, znamy swój wygląd ze zdjęć zamieszczonych na firmowych portalach. Najpierw mieliśmy kontakt służbowy, potem bardziej prywatny, a teraz przyjeżdża.

On, Darek, na stałe na obczyźnie od wielu lat.  Spędzi w moim mieście trzy dni, nie ma tu żadnych spraw służbowych, przyjedzie specjalnie po to, abyśmy się poznali face to face. Dlaczego? Dlaczego powinniśmy się – moim zdaniem – poznać? Polubiliśmy się w sferze wirtualno-werbalnej, czy nie jest naturalną ochota skonfrontowania tej sympatii w tzw. realu? Ja nie mam co do tego wątpliwości, Darek chyba też do takich wniosków doszedł, skoro przyjeżdża. No cóż, trochę go do tego kroku przekonywałam, jako zwolenniczka bezpośrednich kontaktów międzyludzkich. Nasz relacja jest … kumpelska. Rozumiemy się dobrze, podobnie postrzegamy świat, potrafimy rozmawiać o sprawach smutnych i wesołych, przy czym albo łezka nam się w oku zakręci, albo śmiejemy się do rozpuku. Jeśli ludzie dążą do kontaktu ze sobą przez jakiś czas, rok, dwa, pięć, to znaczy, że ma sens pogłębianie tej relacji. Trudno mi zrozumieć sytuację, że ludzie utrzymują kontakt mailowy i telefoniczny, a nie chcą siebie zobaczyć, dotknąć, poczuć.

Kontakt osobisty jest dla mnie bardzo ważny, choć może być rzadki to jednak pozwala na urzeczywistnienie postaci, pozwala na weryfikację dwóch światów, chodzi o prawdziwość relacji. Taka wirtualna relacja jest po prostu nie do końca naturalna, choć może zadowalająca dla niektórych, ale dla mnie nie.

Chcę zobaczyć, jaką Darek ma mimikę twarzy, w jak sposób porusza się, jakie są jego gesty, odruchy, etc.

Zobaczmy co będzie, co się zdarzy, jak na siebie zareagujemy, niczego nie zakładam, że się zdarzy i niczego nie wykluczam, że się nie zdarzy….

Czasem tak dziwnie sie składa, że rzeczy niemożliwe stają się możliwe…sytuacje rozwiązują się jakoś dziwnym trafem same…nie trzeba nic robić, niczego burzyć…samo się prostuje. Tak właśnie chcę, aby było.

Czasami proste prawdy trafiają do nas dopiero wtedy, kiedy zostaną wypowiedziane przez inne osoby. Nie musi to być ktoś, kogo darzymy jakąś szczególną sympatią. Nie musi to być autorytet. Każdy człowiek nosi w sobie jakąś prawdę, sztuką jest potrafić z prawdy innych czerpać dla siebie to co dobre, w ten sposób wzbogacamy siebie.

Ktoś powiedział, że jednym z warunków szczęścia są …żyjący rodzice.

W tym kontekście jestem szczęściarą.

Kiedy żyją nie doceniamy ich, nie okazujemy uczuć, albo robimy to zbyt rzadko. Mamy z rodzicami swoje rachunki krzywd, czegoś nam w dzieciństwie nie dali, i nie mam tu na myśli dóbr materialnych. Może tata lub mama nie potrafili wyrażać uczuć i zapewnili nam tzw. zimny chów, którego konsekwencje możemy odczuwać w relacjach z ludźmi, a zwłaszcza możemy mieć problemy z otwarciem się na innych, budowaniem prawdziwej bliskości.

Kiedy w dzieciństwie któreś z rodziców było obojętne, próbowaliśmy za wszelką cenę zdobyć ich miłość, ten brak, ta pustka ciąży nam potem przez całe życie. Można mieć całkiem poukładane życie, ale w środku nadal wieje pustką i nie wiemy, skąd ona się bierze.

Cóż to jest w takim razie szczęście?

Czytałam kiedyś, gdzieś w necie, wypowiedź kobiety dojrzałej, mieszkającej za granicą, mającej dobrego męża i dwójkę dzieci, dobrze wykształconej i sytuowanej, która co kilka dni siada w samotności i wypija dwie lub trzy butelki wina. To już jest uzależnienie, ale kobieta nie przyzna się do niego, nie pójdzie do AA, bo to zburzyłoby ten obraz świata jaki poukładała i w jakim żyje. Nie chce zmieniać status quo, a jednocześnie coś popycha ją w szpony nałogu. Cóż to może być? Ona sama nie wie tego. Pewnie pomoc psychologa wyciągnęłaby na światło dzienne jakieś traumy. Osobiście podejrzewam jakąś nie do końca uświadamianą traumę z dzieciństwa. I to naprawdę nie musi chodzić o ojca alkoholika, bicie, molestowanie etc. Problemy, z jakimi mamy do czynienia jako dziecko, mogą być z pozoru tak prozaiczne, że jako dorośli zapominamy o tym, co się zdarzyło. Dziewczynka, która zobaczyła „uprawianie seksu” przez wujka i ciocię przypadkiem i przybiegła z płaczem do mamy, przekonana, że robią coś strasznego, że np. sprawiają sobie ból, biją się, kiedy nie zostanie właściwie doinformowana, a przynajmniej uspokojona, może mieć w dorosłym życiu uraz do seksu. Słyszałam o takim przypadku.

Inne sytuacje z podobnej bajki to kiedy jedno z rodzeństwa bywa faworyzowanie, albo kiedy musi na każdym kroku ustępować, bo brat czy siostra są młodsi, słabsi, chorowici, etc. każdy powód jest dobry, aby poczuć się niewystarczająco dobrym, aby to zachwiało naszym poczuciem własnej wartości.

Podobnych przypadków może być całe mnóstwo. Coś, co dla jednego jest nic nie znaczącym epizodem, dla kogoś innego może być przysłowiowym końcem świata. Dlatego jestem w stanie zrozumieć ludzi, takich jak wspomniana kobieta popijająca wino w samotności. Niewiadomą jest źródło cierpienia, niezadowolenia, które może uśmierzyć w jej przypadku alkohol. A może nie ma jakiejś wyraźniej przyczyny, jest nałóg, do którego ma się jakieś, być może nawet genetyczne, predyspozycje. I trudno określić moment kiedy to wieczorne popijanie i relaksacyjne działanie wina przeistoczyło się w coś, nad czym nie sposób już zapanować.. Czy uda jej się wyrwać z tego zamkniętego kręgu, w którym tkwi? Pierwszy krok już uczyniła przyznając się do nałogu i cierpienia z tego powodu. Zrobiła to co prawda anonimowo, ale to już jakiś kroczek, na zasadzie kropla drąży skałę….

Cóż to jest w takim razie szczęście?

Czy ta kobieta jest szczęśliwa? Skoro pije, to znaczy, że nie jest szczęśliwa, że coś ją dręczy.

Zapewne otoczenie, w którym żyje jest przekonane, że właśnie ona MUSI być szczęśliwa. Bo przecież wszystko ma. No właśnie, musieć być szczęśliwym, umieć odgrywać rolę szczęśliwej. A późnym wieczorem, kiedy dzieci już śpią, a mąż w delegacji, kobieta otwiera butelkę wina i wtedy ma spokój. Czuje się wolna. Znika napięcie, emocje i zmęczenie. Nie ma już żadnych uczuć. Jest tylko ona i świat jej wyobrażeń. W tym świecie jest inaczej, jakoś pełniej, a na pewno szczerzej.

Ale to nie jest rzeczywistość, ona stoi obok i każe uśmiechać się i pokazywać całemu światu swoje „szczęście”. A „mała dziewczynka”, ta w środku, wciąż płacze i nikt nie jest w stanie jej utulić. Lampka wina i już nie ma napięcia i emocji, nie ma myśli o różnych drobiazgach, na które składa się obrazek jej „szczęścia na pokaz”.

Filozofia, że szczęściem jest brak nieszczęścia brzmi dość przekonywująco, i w zasadzie można się z tym zgodzić, gdyby nie jakaś taka wewnętrzna niezgoda w człowieku na ten swoisty minimalizm. To naturalne, że chcemy mocniej coś poczuć, że chcemy zdobyć wyższy szczyt, że wciąż sprawdzamy działanie różnych sposobów zdobycia szczęścia. Uznajemy bowiem, że to szczęście trzeba zdobyć, że ono jest czymś na zewnątrz, gdzieś tam daleko, ale my będziemy do niego dążyć, i każdy dzień będzie nas ku niemu przybliżał.

Kiedy już obejdziemy świat wzdłuż i wszerz w poszukiwaniu szczęścia, i wrócimy do domu, gdzie stara matka ugotuje nam ulubioną zupę, stwierdzamy, że nie szukaliśmy szczęścia tam, gdzie ono cały czas było. Że prawie całe życie uciekaliśmy od szczęścia i trochę żal, że zrozumieliśmy to tak późno. Ale lepiej późno niż wcale… nieprawdaż ?

Cóż to jest w takim razie szczęście?

Jedni potrafią zdradę wybaczyć, inni nie. Ale to nie znaczy, że ci pierwsi mniej czy bardziej kochają. To nie znaczy, że ci drudzy czują więcej czy mniej. Zapewne i jedni, i drudzy kochają, ale… inaczej. Wybaczanie jest trudną sztuką. Kiedy ktoś rani, świadomie, zdając sobie sprawę z bólu, jaki nam sprawia, czy można przejść nad tym do porządku dziennego?

Myślę, że clou problemu sprowadza się do tego, jak osoba zdradzona sama siebie traktuje, czy samą siebie darzy szacunkiem, czy samą siebie kocha. Bo niektórzy kochają partnera bardziej niż siebie, albo siebie nie kochają wcale, wówczas odejście obiektu ich miłości zabiera im wszystko, samoocene obniża do poziomu zerowego.

Zdrada i wybaczanie to problemy, których źródło tkwi w początkach związku, w jego fundamentach. Są pary, u których nigdy taki problem nie zaistnieje, po prostu. A w innych związkach stanowi on chleb powszedni. Przykładem takiego związku jest małżeństwo mojej znajomej Beaty.

Zdecydowała się przyjąć męża do domu. Twierdzi, że nie mogła pozwolić na to, aby ojciec jej dziecka „stoczył się”. Okazało się, że po kilku miesiącach zamieszkiwania z kochanką, urok prysł. Namiętnością nie dało się zapełnić lodówki. Proza życia. Problemy finansowe, ciągłe pretensje, wreszcie awantury pogrzebały ten „wielki romans”. I pan małżonek został sam jak palec w wynajmowanym mieszkanku. Pustka, opuszczenie, poczucie życiowej klęski. Praca i powrót do pustego mieszkania, alkohol na zapomnienie. Wychudł, zgarbił się, wrak człowieka. Beata nie pozostała obojętna. To chyba ludzki odruch, kiedy ktoś bliski przez ponad 20 lat osiąga życiowe dno? Najpierw zaproponowała, aby przychodził na obiady, a potem jakoś tak spontanicznie wyszło, że został raz na noc, potem drugi i w zasadzie nie było sensu nadal wynajmować mieszkania. Wrócił do domu. Mieszkają sami. Córka studiuje w innym mieście i wpada raz w miesiącu.

Czy Beata jest zadowolona? Bo o szczęściu nie ma chyba sensu mówić. Sprawia wrażenie uspokojonej, że koszmar się skończył. Może będzie próbowała wymazać z pamięci te miesiące, kiedy została sama jak palec, a dwie ulice dalej jej kochany mąż kochał się z inną kobietą. Miasto nieduże, wszyscy wszystko wiedzą. O tej historii też było głośno. Wiem, że takie cierpienie rozłożone w czasie nie znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Ono siedzi w człowieku i wychodzi od czasu do czasu na światło dzienne jako gorycz, żal, niechęć, wstręt, a nawet nienawiść. Może Beacie wydaje się, że ta ostatnia nauczka zmieniła coś w mężu, że już nigdy nie zdradzi, że cena, jaką zapłacił będzie mu wciąż przypominać o skutkach romansowania. Może tak właśnie będzie. A może za jakiś czas, kiedy rany już się zabliźnią, on znów zapragnie odskoczni od monotonii małżeńskiego życia? Może on jest „genetycznie zaprogramowany na niewierność”, o ile coś takiego istnieje, bo ja mam poważne wątpliwości. Beata stworzyła sobie całą filozofię dla wytłumaczenia postępowania męża i jego skłonności do zdrady. Niekochany, odtrącony przez matkę, potrzebujący więc wciąż zainteresowania i podziwu kobiety, jeśli żona tej potrzeby nie zaspokoja, on szuka innych kobiet, które go dowartościują. Myślę, że my kobiety potrafimy być świetnymi psychoanalityczkami dla swoich „słabych” i błądzących partnerów, i wszystko jesteśmy w stanie uzasadnić. Mamusia nie kochała, tatuś pił i bił, etc. Szkoda, że dla samych siebie nie jesteśmy tak wyrozumiałe, że same sobie nie potrafimy zrobić porządnej psychoanalizy, z której wyszłoby być może jedno – to my mamy problem ignorując i wybaczając niewierność, złe traktowanie, obojętność, brak szacunku. Koncentrując się na partnerze czujemy się zwolnione z obowiązku stawiania SOBIE trudnych pytań, bo przecież on taki absorbujący, taki rozchwiany emocjonalnie, taką huśtawkę nastrojów potrafi nam dostarczyć, gdzie w tym rozgardiaszu miejsce dla NAS?

Nie chcę uogólniać, bo wiem, że są normalne, zdrowe małżeństwa, gdzie nie ma zdrad, gdzie partnerzy wspierają się i szanują, dają sobie wzajemnie wiele wolności, bo ufają i wierzą, że związek powinien wspierać budowanie własnego JA, a nie ograniczać go.

Związek, partner nie jest po to, aby zapewnić nam szczęście, związek jest po to, aby z naszych oddzielnych szczęść mogło się zrodzić inne wspólne szczęście. Związek to doświadczenie na drodze budowania własnego szczęścia. Jeśli mężczyzna przy boku oznacza szczęście, a jego brak nieszczęście, to znaczy, że uzależniamy własny los od widzimisię kogoś innego, zawieszamy się na nim, poświęcamy i wybaczamy, wszystko w imię tej iluzji, którą zwiemy miłością do partnera. Kiedy partner zdradza, oszukuje, niszczy nie przyjmujemy tego do wiadomości, lub tłumaczymy na tysiące sposobów po to, aby nie uznać, że bez niego jesteśmy NIKIM. Tak się czujemy. Ale czy w związku z nim nie czujemy się tak samo? Owszem tak samo, ale inaczej to odbieramy. Jesteśmy „nikim z kimś”, a bez niego stajemy twarzą w twarz z prawdą, że dopóki same nie zaczniemy siebie kochac, i siebie szanować, dopóty nikt inny nam tego nie okaże.