Tradycyjnie już z końcem starego roku, a na progu nowego mamy tendencje do postanawiania czegoś, stawiania sobie nowych wyzwań, próbach porzucania starych, złych nawyków, o nałogach nie wspominając. Nie jestem od tego wolna.

Dyżurnym postanowieniem jest „rzucanie palenia”. Robiłam to nie raz. Przez ponad ćwierć wieku były to u mnie postanowienia niespełnione. Rzuciłam, kiedy miałam już palenia dość i żadnych postanowień do tego nie potrzebowałam.

Korci mnie, aby coś postanowić, ale nic mądrego nie przychodzi mi do głowy. No nie, idealna nie jestem. Sporo grzeszków by się znalazło, ale czy mają one taki kaliber, aby pasowały do miana „noworocznego postanowienia”? Takie coś to musi być chyba jakaś poważana sprawa? Nieprawdaż?

Mam pustkę w głowie.

Może kilka takich drobniejszych spraw złożyłoby się na coś ważnego, najważniejszego? Co by to było?

Chciałabym przestać walczyć z czymś, na co wpływu nie mam, przestać buntować się przeciwko czemuś, co kompletnie ode mnie nie zależy.

Chciałabym mieć odwagę podejmować wyzwania, które są w zasięgu mojej ręki, a których się boję, bo ja wciąż boję się czegoś nowego. A tyle jest fajnych rzeczy do zrobienia, do zwiedzenia, do przeczytania. Chciałabym, aby mi się chciało chcieć coś robić… a nie wykonywać obowiązki i czekać niewiadomo na co…

Chciałabym znajdować w codzienności radość, w zwykłych czynnościach, w niewyszukanych przyjemnościach, w prostych gestach…

Chciałabym, co nie znaczy, że jest mi to obce. Staram się przecież, ale wciąż mam wrażenie, że to nie wychodzi dostatecznie dobrze…wciąż mam sobie wiele do zarzucenia.

Stop! A może to dążenie do perfekcjonizmu, do tego aby było lepiej, ciągły stan niepełnej satysfakcji też należałoby porzucić?

Czy nie lepiej jest przestać dążyć do tego… lepiej, więcej, dokładniej, etc., odrzucić w kąt teorie o samodoskonaleniu, a zwyczajnie zacząć żyć w zgodzie z sobą, z akceptacją siebie takimi, jakimi jesteśmy, a więc razem z tymi wszystkimi naszymi niedoskonałościami? Gdybyśmy ich nie mieli czy bylibyśmy szczęśliwsi? Pewnie próbowalibyśmy je wymyślić. Właściwie to wciąż wymyślamy coś, co chcemy osiągnąć, aby poczuć szczęście. Od tego czegoś uzależniamy wszystko inne. Może to być mężczyzna, partner, mąż… i szukamy go w przekonaniu, że jak już będzie to świat stanie się piękniejszy, a wszystkie nasze lęki i problemy rozwieją się w niebycie. Ile energii poświęcamy na to szukanie, potem na snucie marzeń i żywienie się nadzieją… A kiedy okazuje się, że nie wychodzi, że znów się nie udało i okazało się, że to nie jest TO, wtedy nasza samoocena spada, nic się nie chce, świat wydaje się brzydki a każdy dzień zbliża nas nieuchronnie do … końca. Tkwimy w dołach dużych i małych, z których czas leczący rany wreszcie nas wyciąga, a wtedy wraca nadzieja, wraca chęć do życia i znów próbujemy walczyć o coś, co ma sprawić, że będziemy szczęśliwsi.

Czy nie lepiej jest stwierdzić tu i teraz, że już jesteśmy szczęśliwi?!!

Dziś. Bo wczoraj minęło, a jutro jest niepewne.

Po co wciąż marzyć o przyszłym szczęściu, skoro tu i teraz mamy je pod ręką? Sami albo z partnerem odszukajmy szczęście w tym właśnie momencie. Jak nam ciężko idzie to może spróbujmy wypisać na kartce po jednej stronie to, co mamy, a po drugiej to, co byśmy chcieli osiągnąć? Uczciwie i szczerze. Nie pomijajmy tak z pozoru oczywistych kwestii, jak choćby zdrowie, które docenia się wtedy, gdy zaczyna szwankować. Nie bagatelizujmy tego, że mamy jeszcze żyjących rodziców,  zdrowe i dobre dzieci, rodzeństwo, dach nad głową etc.

Przyzwyczajamy się do tego, co mamy i przestajemy to zauważać, doceniać. A to jest właśnie sztuka cenić, zauważać to, co już mamy. Wypiszmy więc po stronie aktywów jak najwięcej, wysilmy swoje szare komórki. A kiedy zaczniemy wypisywać to, czego nam brak, zastanówmy się głęboko, czy to jest rzeczywiście tak ważne i tak nam niezbędne do życia. Jeśli odpowiedź brzmi tak, trzeba zacząć działać, aby to osiągnąć. Opracować plan, określić słabe i mocne jego punkty, postanowić nie poddawać się po pierwszych niepowodzeniach, wytrwać, a jak się nie uda, albo popłakać i zrezygnować, albo zmienić plan i walczyć dalej.

Wiara czyni cuda, ale dotyczy to tych, którzy sami sobie pomagają, którzy mają jasno sprecyzowane cele i są konsekwentni w ich realizacji.

I kiedy będziemy składać sobie życzenia Szczęśliwego Nowego Roku, uśmiechnijmy się do tego Starego Roku, który zapewne był szczęśliwy, choć może trudny, musiał być szczęśliwy, skoro możemy cali i zdrowi wznieść toast, bawić się, tańczyć i oglądać fajerwerki. Zapewne był szczęśliwy, nawet jeśli żegnamy go w samotności, może właśnie tak lubimy, może tak wyszło, a może tak właśnie miało być. Gdziekolwiek jesteśmy tego zwykłego, niezwykłego dnia zrywając ostatnią kartkę z kalendarza 2011 już jesteśmy szczęśliwi i możemy sobie tylko życzyć, aby ten stan trwał… 🙂

WSZYSTKIEGO DOBREGO W NOWYM ROKU !!!

 

 

Cytat a’propos: Czekanie na „lepszą” przyszłość

Czy z reguły na coś czekasz? Jak wielką część życia spędzasz na czekaniu? Istnieje czekanie krótkofalowe – w kolejce na poczcie, w ulicznym korku, na lotnisku, na umówione spotkanie, na koniec pracy itp.

Z czekaniem długofalowym mamy do czynienia, gdy ktoś czeka, aż zacznie się urlop, aż dostanie lepszą posadę, aż dzieci dorosną, aż wejdzie z kimś w naprawdę istotny związek, odniesie sukces, zarobi pieniądze, zostanie ważną osobistością, osiągnie oświecenie.

Niektórzy ludzie przez całe życie czekają, kiedy wreszcie zaczną żyć. Czekanie to stan umysłu, polegający na tym, że pragniesz przyszłości, odtrącając teraźniejszość. Odtrącasz to, co masz, pragniesz zaś tego, czego nie masz. Jesteś wtedy jak architekt, który nie zwraca uwagi na fundamenty budowli, poświęca natomiast mnóstwo czasu górnym kondygnacjom. (E. Tolle).

Pomyślałam, że pod koniec starego roku mogłabym coś zmienić na blogu, ale co?

Mogłabym częściej pisać. Ale skoro brak weny to czy pisanie ma sens? Zdarzało mi się czasami z poczucia obowiązku popełnić jakąś notkę, ale nie lubię tego i wiem, że nie tylko sama wtedy cierpię, ale treść wpisu też pozostawia wiele do życzenia. Pisać wtedy, kiedy chcę. O tak, tak właśnie lubię i tak chcę.

Zdarzało mi się przyjść wcześniej do pracy (zboczona?) i siąść do komputera z gotowym tekstem w głowie, często o byle czym, ale słowa same spod klawiatury płynęły. Byłoby fajnie gdyby wena nawiedzała mnie częściej, ale skoro taka leniwa to niech choć wpada od czasu do czasu…

Podziwiam blogerów, którzy potrafią się w tej dziedzinie dyscyplinować. Ja nie potrafię.

W ogóle dyscyplina to jest to, co w moim życiu szwankuje. Może powinnam nad nią popracować, a może taka już moja natura i nie ma sensu tego zmieniać?

Jednak nie zawsze można kierować się własnym widzimisie i robić coś wyłącznie wtedy, kiedy nam się chce. Jakże często nie chce się nawet tego, co konieczne. Nie chce się wstać z łóżka, nie chce się iść do pracy czy do sklepu. Oj, każdy miewa chyba takie chwile. Ale trzeba się wtedy przemóc, nie ma wyjścia.

A jak będę miała 60-70-80 lat? Co wtedy? Czy takie chwile słabości nie staną się normą? Może właśnie dlatego trzeba nauczyć się siebie dyscyplinować.

Przeczytałam w weekend w „Wysokich obcasach” wywiad z Alicją Gawlikowską-Świerczyńską, kobietą 90-letnią, byłą więźniarką obozu Ravensbruck.

Zapytana przez dziennikarza: A jaki miała pani sposób, żeby przeżyć? stwierdziła: polubić sytuację.

Polubić na przykład obóz koncentracyjny? – dopytywał dziennikarz.

– Taaak! Polubić obóz koncentracyjny! Popatrzeć rano na apelu – jak się stało trzy godziny – jakie wschodzi piękne słońce.
Zasada święta do dziś: codziennie wstaję o szóstej rano i nie zjem śniadania, jeżeli nie jestem ubrana, uczesana, umalowana. (…)

Jest taka życiowa zasada – dopóki człowiek spełnia podstawowe czynności: chce się umyć, chce zjeść, chce się uczesać, chce się ubrać, to będzie żył. No, chyba że ma nadzwyczajnie zły los, tragiczną chorobę, coś ponad. Ale kiedy przestaje spełniać życiowe obowiązki wobec siebie, to koniec, wiadomo, że z tego nie wyjdzie. To było ewidentne w obozie. Ja się w życiu przekonałam i to stosowałam. Gdy się źle czułam, nic mi się już nie chciało, myślałam: „O, to zły sygnał!”. Nie wolno! Trzeba wstać, trzeba się ubrać, trzeba coś zjeść, trzeba wyjść na dwór, nawet jak się człowiekowi bardzo nie chce.(…)

Zawsze miałam w świadomości, że to, co człowiek robi, powinien polubić. (…)

W każdej sytuacji znaleźć swoje miejsce, odkryć, że to, co nas spotyka, nie jest złe.(…)

Połowa chorób jest w głowie. Wiele w życiu zależy od nas samych, od nastawienia, od sposobu odnalezienia się. W miarę upływu lat jestem coraz zdrowsza. Lekarz, który robił mi echo serca, mówi: ‚Ale piękne, młode serce’. (źródło: www.gazeta.pl )

Jak mi się zdarzy w przyszłości trudniejsza chwila to sobie przypomnę 90-letnią Panią Alicję i znów będzie mi się chciało chcieć.

Ale o czym miała być ta notka? Aha, o zmianach! I co tu zmienić? Może szatę graficzną?

O właśnie, to jest to. Poprzednia szata, chyba za spokojna, zbyt eteryczna. Znudziła mi się. Spróbuję sobie w tej dziedzinie poeksperymentować, dziś będzie szablon nr 1, jutro nr 2, a w Sylwestra nr 3. Decyzja 1 stycznia 2012 r. 🙂

…bardzo ciepły, choć grudniowy, dzień zwykły dzień, w którym gasną wszelkie spory…

Bardzo lubię tę piosenkę „Czerwonych gitar”, mam z nią związane fantastyczne wspomnienia.

 

Święta spędzam jak zwykle rodzinnie, ale wyjazdowo. Jadę na gotowe. U siebie zrobiłam przyjęcie dla przyjaciół, podzieliliśmy się opłatkiem, złożyliśmy życzenia. Wprowadziłam ten zwyczaj od niedawna i z każdym rokiem utwierdzam się w przekonaniu, że na tego typu spotkania trzeba znaleźć czas i zmobilizować się do organizacyjnego i kulinarnego wysiłku pomimo wrodzonego lenistwa 😉

Bardzo mnie zmęczyły ostatnie dni, tygodnie i miesiące w pracy. Może dlatego opuściła mnie kompletnie blogowa wena. Sądzę, że w Nowym roku wróci… obym miała tylko o czym pisać i oby to były wyłącznie wesołe wydarzenia, czego sobie życzę.

A wszystkim,  którzy tu przypadkiem zajrzą, życzę

Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku.